Het is tijd voor diepe rust

Voel jij het ook? Die trek naar binnen? De behoefte om te vertragen, verstillen, los te laten…

Terwijl ondertussen de wereld aan je blijft trekken? En er nog van alles ‘moet’?
Diep triest is het eigenlijk. 



Dat juist in een periode dat alles in de natuur stil valt,  wij geacht worden om door te gaan. En er komt vaak nog een tandje bij; voor velen van ons zijn november en december zo’n beetje de drukste tijden van het jaar. 

Niet alleen op het werk maar ook thuis. Projecten moeten af, de feestdagen komen eraan (ik hoorde vandaag mijn oudste al iets zeggen over lootjes trekken na de herfstvakantie 🙈) en tussendoor wordt iedereen ook nog eens ziek.

Niet zo gek. Want in deze maatschappij roeien we met z’n allen flink tegen de stroom (lees: de natuur) in. Dat kost energie – en niet zo’n beetje ook.

En het vraagt moed -serieuze moed- om iets anders te doen dan de rest. Om jezelf en je eigen behoeften serieus te nemen. Meer dan dat: om ze zelfs VOORRANG te geven.

Vaak betekent dat namelijk breken met hele diepe (en meestal onbewuste) patronen van jezelf wegcijferen. Van gericht zijn op de ander, ‘als die het maar goed heeft’. 

Of van een sterke innerlijke Slavendrijver die het to-do lijstje opsomt zodra je even gaat zitten met een kopje thee. Waardoor niks doen en daarvan genieten bijna onmogelijk wordt.

En zo kan ik nog wel even doorgaan :).

Wat we zijn kwijtgeraakt 

Je hoeft maar naar buiten te kijken om te zien wat eigenlijk de bedoeling is van deze tijd. Maar wij zetten de verwarming aan, ontsteken het kunstmatige licht en gaan door.

En dat heeft een prijs. Want naast vermoeiend en ziekmakend, is er in dit tempo ook geen tijd voor bezinning. Reflectie. Om te verteren wat er het afgelopen seizoen allemaal is gebeurd, los te laten wat niet meer dient en zo ruimte te maken voor iets nieuws.

Om jezelf te voelen, je innerlijke kompas. “Klopt dit nog voor mij?”.

In stamverband kwamen we rond deze tijd bij elkaar om precies dat te doen. Samen te reflecteren, vertragen, los te laten en te bezinnen.

Want het hoeft ook niet alleen; sterker nog, bij elkaar kruipen is ook nog zo’n natuurlijke neiging die we kunnen voelen als de dagen steeds korter worden.



Ruimte nemen voor jezelf 

Maar uit de dagelijkse hectiek stappen, werkelijk tijd en ruimte maken voor jezelf, dat kan voelen als een radicale daad. Zeker voor ons vrouwen zit er een diepe programmering om eerst en vooral te zorgen voor anderen. 

Zo kan er makkelijk de verwarring ontstaan dat ‘ja’ tegen jezelf een ‘nee’ is naar je omgeving, dat je hen dan op de een of andere manier tekort doet of in de steek laat.

Wat niet alleen niet waar is; het gaat ook voorbij aan het gegeven dat iedereen om je heen erbij gebaat is dat jij er werkelijk bent. Bij jezelf, opgeladen en aanwezig.

Dat lukt niet met een dagje naar de sauna, een afspraakje met een vriendin of een half uur in bad terwijl de kinderen tv kijken. Maar zoiets is wel een goed begin :).

En: ik gun je zoveel meer!  

Laten we samenkomen

Voor mij is dit een tijd van heel veel loslaten, inclusief manieren waarop ik tot nu toe heb gewerkt. Daarover later meer. 

Maar een van de dingen waar ik op aan het broeden ben is een manier om vrouwen weer met elkaar te verbinden. Om samen te komen, te delen, op te laden en bij te tanken. Maar dan wel met een structuur (en onder begeleiding) zodat het ook werkelijk veilig en verbindend is.

Ik krijg jeuk van het woord ‘Vrouwencirkel’, dus dat wordt het niet :). Voor nu denk ik meer aan een ontdekkingstocht, waarin we gezamenlijk op zoek gaan naar een manier die past bij deze tijd. 

Om steun te ervaren, het niet alleen te hoeven doen, oude stukken te helen en inspiratie op te doen. Bij te tanken. En daar heb ik jou hulp bij nodig. 

Vind je het leuk om mee te denken? Heel graag!

Het zou geweldig zijn als me zou willen laten weten wat er bij jou resoneert, waar je behoefte zou liggen als je mee zou doen aan zo’n groep en ook wat je eventueel tegenhoudt.

Dat kan simpel met een reply op deze mail, maar je mag me natuurlijk ook bellen, da’s helemaal leuk :).

Inspiratie

Ondertussen heb ik nog twee leuke dingen om met je te delen. Allereerst is er weer een nieuwe aflevering van de podcast, deze keer over gezonde relaties.

Ook is er nog plek bij de mini-retraite ‘Zacht voor jezelf, verbonden met vrouwen’ op 29 en 30 november.’ Met een openhaard in de groepsruimte, biologisch eten en een zorgvuldig samengesteld programma is dat DE kans om er even echt uit te stappen. Te verstillen, vertragen en jezelf voorrang te geven. 

Yes you can!

Vragen? Twijfels? Mail of app (0620057245) en we hebben het erover. 

Liefs,

Selena

Van hard werken naar zachter voor jezelf

Het was warm. Airconditioning hadden we niet, en dus stonden de autodeuren open terwijl mijn vader paniekerig weer uitstapte om nog een laatste keer thuis naar het toilet te gaan.

De dagen voor zo’n reis waren op z’n zachts gezegd nogal gespannen. Hij werd een steeds strakker staande stressbom waar je maar beter niks tegen kon zeggen, want hij had het druk. Mijn moeder drentelde er dan wat nerveus omheen en pakte vooral veel eten in. 

Iedere eventualiteit moest worden ondervangen, elke stop perfect getimed (bij een goedkoop benzinestation) en ook het weer moest tot in de puntjes worden voorspeld.

Iedere afwijking van het plan werd afgestraft met gevloek en gemopper; op de buitenwereld, die zich soms volstrekt onlogisch gedroeg. Buikpijn kreeg hij ervan.

Er was ook nog geen Google Maps, dus iemand moest de kaart lezen. Maar omdat je kop eraf werd gebeten als je daar een fout bij maakte, weigerde mijn moeder deze blijde taak.

En dus zat ik op de voorstoel, gespannen te turen naar de borden langs de weg en de lijntjes op mijn schoot. Trots op de verantwoordelijkheid en de plek naast papa. Maar -onbewust- ook angstig en gespannen. 

Want zo leuk was het niet. Ja, wel als ik een afslag goed en vooral ook op tijd had aangekondigd. Als ik anticipeerde, kon waarschuwen, juiste inschattingen maakte. Dan klonk er goedkeuring in zijn stem.

Maar miste ik iets, dan volgde de vernietiging. 

Wat controle je brengt – en kost

En dus leerde ik om vooruit te denken. Te anticiperen op alles wat er mis kan gaan. Hard mijn best te doen. En oh ja; dat fouten maken geen optie is.

Levenslessen die echt wel heel handig zijn. Zo haalde ik studies moeiteloos, overkwam mij niks toen ik zeven maanden alleen door India zwierf en komen mijn kinderen -bijna- nooit te laat op school.

Minder handig is het als je ook nog waarde hecht aan kunnen genieten van dingen. Aan verbinding ervaren met anderen. Of blij zijn met jezelf.

Want steeds maar bezig zijn met wat er allemaal nog moet, haalt je weg uit het Nu; de enige plek waar genieten mogelijk is. En anderen werken niet altijd mee aan je planning. Soms vinden ze die zelfs irritant – vraag maar aan mijn man 😏.

Maar het meest pijnlijke is die kritische innerlijke stem, voor wie het nooit goed genoeg is. Die altijd zegt dat het aan mij ligt als er dingen mis gaan of relaties worden verbroken. Want dan ben ik op de een of andere manier tekortgeschoten. 

Auch. 

Meer kunnen ontspannen en genieten

Tja, dit gebeurd er als je niet op de juiste plek terecht komt. Als meisje zat ik naast papa, op de plek van mijn moeder. Ik zou hem wel helpen. 

En als volwassene heb ik me heel lang meer op mijn gemak gevoeld bij mannen. Ik kan heel goed meekomen in het cognitieve, op prestatie gerichte denken en hou van duidelijk en direct. Vrouwen vond ik vooral ingewikkeld en onbetrouwbaar – ik probeerde er wel bij te horen, maar kreeg vaker wel dan niet de deksel op mijn neus.

Kortom; ik ben een typisch voorbeeld van iemand met een moederwond. En heb me van daaruit vastgeklampt aan papa – en de mannenwereld dus. Hard werken, slim zijn, presteren. 

Dat heeft me veel opgeleverd. Maar het is nogal vermoeiend – en ook wel alleen.

Verbinden met vrouwen

En ik ben zo dankbaar dat het inmiddels heel anders voelt. Want nu kan ik vanuit ontspanning en flow doen wat ik het liefste doe. Ben ik mild voor mezelf als er dingen niet lukken. Zie ik helder in relaties wat mijn aandeel is en wat van de ander – en dat dat niks over mij zegt. 

Ik voel me gedragen in alles wat het Leven naar me toe brengt – en dan zorgt voor een diepe innerlijke ontspanning. Vertrouwen. En ook heel veel meer energie, omdat ik niet meer zo nodig alles hoef te controleren.

Tegenwoordig kan ik samenwerken (oh wonder!), dingen echt aan mijn man over laten (zo fijn!) en tijd vrijmaken voor een plons in het meer als ik daar behoefte aan heb.

Wil jij dat ook?

Snap ik. Want het is HEERLIJK.

En wat daarvoor nodig is, is om je weer te gaan verbinden met vrouwen. Om die moederwond te helen en zo weer toegang te krijgen tot alle kwaliteiten die met het vrouwelijke zijn verbonden. Zoals moeiteloosheid, ontvangen, overgave, verbinding, creatie en levenslust.

‘Hoe dan?’, hoor ik je vragen. 

Nou, ik heb goed nieuws, want in het najaar staan er twee ontzettend gave dingen op het programma die precies hierover gaan. 

Op zondag 29 september van 10:00 tot 16:30 is de workshop ‘VOLUIT LEVEN; van inhouden naar tevoorschijn komen’, waarin je kunt ervaren hoe is is als je helemaal welkom bent bij andere vrouwen. Met alles wat er in je leeft; je vuur en je verlangens, je hard en je zacht, je kracht en je kwetsbaarheid.

En ben je toe aan een deep dive in jezelf en deze thematiek? Dan is er op 29 & 30 november  de mini-retreat ‘Zacht voor jezelf, verbonden met vrouwen; van struggle naar moeiteloosheid’. Samen met mijn co-trainster Gertrud van Beekveld nam ik recent een podcastaflevering op die helemaal gaat over die route naar meer moeiteloosheid. Luisteren? Dat doe je hier. 

Zo. Dan ga ik nu de laptop dichtklappen en op de massagetafel van mijn buurvrouw kruipen. Heb je soms gewoon even nodig, die zelfzorg.

Warme groet,

Selena

Deze 3 vaardigheden maken je leven een stuk leuker!

Er is lijden in het Leven. 

Dat is de eerste ‘edele waarheid’ in het Boeddhisme – en een feit waar we ons graag en vaak tegen verzetten. Want: pijn is niet fijn.  Toch is het een heel goed idee om te accepteren dat dit zo IS. 

Maar daar moest ik mezelf wel even aan helpen herinneren, toen ik al op dag 1 van de reis het haar van mijn jongste vasthield terwijl ze haar maaginhoud leegde boven de wc pot. Of toen ik de dag daarna zelf ging. Of bij het insmeren van mijn 68 zandvliegbulten (inclusief allergische reactie) die de paradijselijke strandervaring behoorlijk verpestten. De dodelijk kwallen en Chinese toeristen met een selfie-verslaving maakten het er niet veel beter op.

Ik had natuurlijk gruwelijk chagrijnig kunnen worden. En to be honest kwam er op dag 7 ook een moment dat ik huilend naar huis wilde gaan, na de zoveelste tegenslag. Na zes nachten van gemiddeld zo’n twee uur slaap (#jetlag) was ik ein-de-lijk in slaap gevallen. Om een paar uur later wakker te worden van mijn oudste, die aan mijn bed stond met een acute oorontsteking. Op de avond voordat we naar een prachtig huisje op het strand zouden vertrekken om te gaan snorkelen.

“Ja sorry schat, je mag de komende week wel het water niet in”. Echt, ik kon wel janken. 

Dus het lukt niet altijd :).

Maar. Het had heel veel erger kunnen zijn. In mijn vorige leven had ik mezelf goed afgestraft, met opmerkingen als “tja, je hebt je ook niet goed voorbereid”, “waarom moet je dan ook zo nodig je gezin meeslepen naar de andere kant van de wereld” en “dat krijg je er nou van”.  

Waardoor ik inderdaad chagrijnig zou zijn geworden, met uitvallen naar de kinderen en verwijten aan het adres van mijn man als gevolg. Niet omdat die iets verkeerd gedaan had, maar gewoon omdat hij in de buurt was. 

Nu koos ik een andere route. Na de zandvliegjes en de oorontsteking was mijn grens bereikt en heb ik al mijn oude programmering het raam uit gegooid (sorry pap). Ik keek mijn man aan en zei: “en NU gaan we naar dat vijfsterrenhotel”. 

Gevolg? Drie heerlijke dagen op een dik matras met airconditioning, buffet, activiteiten voor de kinderen en massage service. Oh ja, en een gapend gat in het reisbudget, maar dat kon me dus niks meer schelen.

Opgeladen en vol goede moed doken we vervolgens de diepe jungle in. Wat daar gebeurde is voer voor een ander blog, maar het werd in ieder geval een stuk leuker.

Dankbaar dacht ik terug aan de Vipassana training en alle andere mediatie oefeningen sindsdien. Want mediteren doe je niet om Zen te worden, maar om te leren zitten met wat er IS. En om ruimte te creëren om niet vanuit automatische patronen te reageren maar meer bewust te kiezen voor wat dienend voor je is. 

En dat brengt me bij de eerste van drie vaardigheden die niet alleen een reis maar het leven in het algemeen echt een stuk leuker maken. 

1) Met je blote billen op een mierenhoop blijven zitten

Oftewel: leren lijden. Wat vooral betekent ophouden met het verzet tegen die eerste nobele waarheid, namelijk het gegeven dat er lijden IS. Ga ermee zitten. Adem. Voel. En doe niks. 

Dat laatste, dat is de truc. In mijn geval betekende dat bijvoorbeeld niet krabben en geen Chinezen overboord gooien. Want meestal verergert dat de zaak alleen maar. 

2) Lief zijn voor jezelf

In plaats van de innerlijke zweep erover te halen als er dingen anders gaan dan gepland, kun je ook eens stilstaan bij wat je behoefte in het Nu is. En daar dan voor gaan zorgen.

Een vijfsterrenhotel bijvoorbeeld. Maar soms is het zo simpel als het dichtklappen van de laptop en een rondje gaan lopen. Of de lauwe bak koffie teruggeven en vragen om een nieuwe.

3) Lichaamsbewustzijn opbouwen

Boeddha ging na die eerste edele waarheid, er is lijden, nog veel verder. Met als goede nieuws dat er ook een weg uit het lijden is en een achtvoudig pad dat daartoe leidt. Nu ben ik zelf geen Boeddhist (al vind ik wel heel veel dingen mooi en waardevol aan deze leer) en wil ik jou al helemaal niet bekeren. Maar dat er een weg uit het lijden is, daar ben ik van overtuigd. 

En die begint in mijn optiek bij het leren (her)kennen van je automatische patronen, verwondingen en mechanismen uit je kindertijd die ooit dienend waren maar je nu vooral in de weg zitten. Is dat makkelijk? Nee. Maar wel zeer de moeite waard. 

Je belangrijkste helper bij deze heldentaak is je eigen lichaam. Want DAT is waar je kwetsuren en patronen voelbaar worden. En waar je ze kunt veranderen. Het is ook de plek waar je contact kunt krijgen met wat JIJ eigenlijk wilt en wat je nodig hebt. Altijd in het Nu.

Hulp bij nodig? Dan ben je welkom.  Er is weer wat ruimte in mijn agenda voor individuele sessies en de intake is gratis.

Warme groet,

Selena

Zo overleef je de feestdagen met je (schoon)familie vast wel 

Het was onze derde date. En in een vlaag van verstandsverbijstering had ik ‘ja’ gezegd op zijn uitnodiging om mee te gaan naar het familieweekend. 

We draaien het terrein op als mijn toekomstige schoonvader naar mijn kant van de auto toeloopt, zijn hoofd door het raam steekt en zegt: “Zo, jij durft! Gelijk in het hol van de leeuw!”

Even dacht ik nog dat het wel mee zou vallen. Maar ik had beter moeten weten.

Want ik hou sowieso niet echt van groepen. Doe mij maar diepgaand, kwalitatief 1 op 1 contact. En van die typisch Nederlandse verjaardag scènes waar iedereen op een stoel zit met een bordje taart op schoot, daar gruwel ik al helemaal van. 

Dus bij de aanblik van de 87 familieleden die zich in de kantine annex feestzaal hadden verzameld en aan het sjoelen waren, wilde ik weg. Direct.

Maar vijftien jaar geleden had ik nog niet geleerd om naar mijn lichaam te luisteren. En dus heb ik het dat weekend dapper vol gehouden. Twee jaar later probeerde ik het zelfs nog een keer, om mijn man een plezier te doen. Maar toen was het toch echt klaar.

Want ik word daar dus echt niet blij van. En wat bleek, na een beetje doorvragen?  Mijn man ook niet. Dus voor wie gingen we dan eigenlijk? Korte versie: zijn moeder. 

Nu kun je natuurlijk best een keer iets doen voor een ander, ook als je daar zelf geen zin in hebt. Maar er zijn grenzen. En jezelf geweld aan doen om iemand anders blij te maken is wat mij betreft nooit een goed idee.

Maar ik ben mogelijk wat extreem.

Want kerst doe ik ook al niet aan mee. Nu vierde ik dat thuis al nooit, komende uit een ontzettend rood en atheïstisch nest. Oud en nieuw dan weer wel en een kerstboom hadden we ook ‘voor de gezelligheid’.

En heel eerlijk: het is ook gezellig, zo’n versierde boom met lichtjes. Maar toen ik zelf kinderen kreeg en bewust ging nadenken over wat ik ze wilde doorgeven, klopte het toch niet voor mij. Eigenlijk vond ik het zelfs wat hypocriet.

Wel een boom, ook cadeaus en samen eten, maar eh……wat vieren we dan eigenlijk? 

Hier kwam opeens mijn opleiding als cultureel antropoloog goed van pas. Want na wat graven in de geschiedenis vond ik de perfecte oplossing: 21 december! Ook wel bekend als de Winterwende, het feest zoals volkeren in ons deel van de wereld dat al eeuwenlang vierden voordat de Romeinen er met het Christendom overheen gingen.

(Leuk weetje: ook de kerstboom komt van deze ‘heidense’ volkeren. Alleen lieten zij hem gewoon in het bos staan en hing hij vol met gedroogd vlees, fruit en versieringen om de geesten tevreden te stemmen. Stuk duurzamer ook.)

Dus nu vieren we al zo’n 10 jaar het Lichtjesfeest, waarin we vieren dat de zon na deze dag langzaam weer terugkomt en het steeds lichter wordt op aarde. Kijk, daar kan ik dus wel oprecht iets bij voelen 🙂.

Ouders en schoonouders doen tegenwoordig ook mee, na aanvankelijk protest. Het principe is simpel: wij vieren dit en jullie zijn van harte welkom. Wil je niet komen omdat je er niks mee hebt dan is dat ook helemaal prima, no hard feelings. 

Zo zetten we een voorbeeld, van een vrije keus. Geen sociale verplichting, nul emotionele chantage. Maar samenzijn uit vrije wil en omdat iedereen dat leuk vind. Wat je er verder ook bij denkt.

En dat we de eerste jaren alleen met zijn vieren waren maakte niks uit. Want ons feest was -en is- ontspannen, oprecht en precies zoals we dat willen. 

Praktische tips om dicht bij jezelf te blijven

Wat kun jij hier nu mee, vraag je je mogelijk af? 

Tja, je kunt natuurlijk ook gewoon niet naar dat kerstdiner gaan als je er niet blij van wordt. Maar ik snap dat dat mogelijk wat te radicaal is. En dus heb ik drie hele praktische oefeningen die je zou kunnen doen voor, tijdens en na een samenzijn met familie om beter bij jezelf te kunnen blijven.


 

  • Van tevoren: neem initiatief en stel grenzen

Denk eens na over wat voor jou helpend zou zijn om er meer van te kunnen genieten. Bijvoorbeeld het bij iemand anders vieren en niet in je eigen huis, zodat je niet met de rommel erna zit. Maar ook: hoe lang wil je gaan? Naast wie wil je graag zitten? Zijn er spelletjes die jij leuk vindt om te spelen die je zou kunnen voorstellen aan de rest? En wat wil je echt NIET? Ook dat laatste is belangrijk. En praat daarover met de anderen.

  • Tijdens het samenzijn: adem en beweeg

In een groep is het makkelijk om wat uit jezelf getrokken te worden. Als je van jezelf weet dat je met je aandacht makkelijk naar de ander gaat, oefen dan eens met jezelf tijdens het diner vastplakken aan de leuning van de stoel waar je op zit. Letterlijk achterover leunen dus. En kijk dan of je tijdens gesprekken kan experimenteren met 50% van je aandacht bij jezelf houden en 50% van je aandacht bij de ander. Hoe verandert dit je beleving?

Voor mensen die eerder dichtklappen, terugtrekken of dissociëren zou mijn suggestie zijn om eens wat dieper en bewust adem te halen. Of vaker in beweging te komen door ‘even wat water te halen’ in de keuken, naar de wc te gaan en daar een paar gekke bekken te trekken, of aan te bieden de tafel af te ruimen – waardoor je ook blijft bewegen en even uit de drukte kunt stappen.

  • Na afloop: schud als een eend

Stress slaat zich op in ons lijf. En hier kunnen we echt iets leren van hoe andere dieren daarmee omgaan. Ooit gezien hoe twee eenden ruzie maken? Na de confrontatie schudden ze even flink met de veren en zijn direct van hun stress verlost. Vrolijk zwemmen ze weer verder, alsof er niks gebeurd is. Dus negeer die innerlijke stem die er mogelijk iets van vindt en neem een paar minuten de tijd om even flink te trillen en te schudden als je weer thuis bent. Toch te raar? Dan werkt dansen ook heel goed. 

Duurzaam liever worden voor jezelf

En als je het dan eenmaal hebt overleefd, is het tijd om weer plannen te maken voor het nieuwe jaar. Goede voornemens horen daar ook bij maar je weet ongetwijfeld hoe het daarmee gaat: dat werkt voor eventjes maar daarna gaat alles gewoon weer terug naar hoe het was.

En weet je waarom? Omdat die voornemens meestal over gedrag gaan. En als je daar iets in wilt veranderen zonder de onderliggende oorzaak te bekijken, dan moet dat op wilskracht. Afhankelijk van hoe sterk die is hou je dan kort of lang vol. Maar niet eeuwig.

Mijn suggestie zou zijn om die wilskracht even te laten en te kijken of je nieuwsgierig kunt worden naar jezelf. En dan vooral naar wat JIJ nodig hebt om meer te kunnen ontspannen. Op te laden. En wat liever te worden voor jezelf – maar dan duurzaam.

Kun je daar wel wat begeleiding bij gebruiken? In januari heb ik weer een paar plekjes vrij voor een gratis sessie. 

En helemaal leuk als je mee komt doen aan een workshop, zoals ‘Lief zijn voor jezelf’ of ‘Ontspannen als je altijd aan staat’. Je bent van harte welkom!

Zo. Dan ga ik nu kijken wat ik allemaal kan uitbesteden voor het Lichtjesfeest. 

Warme groet,

Selena

En toen wilde ik zijn nek omdraaien

Het is 7:00 ’s ochtends als ik een lama tegen kom. Lavendel vult mijn neusgaten en ik hoor de golven traag breken op het strand. 

Het zand is warm en het water van de zee speelt met mijn voeten. Zo ver ik kan kijken is er niks dan ruimte en heel veel kleuren blauw.

Even ben ik bang dat mijn hart uit mijn borst gaat knallen. Het is bijna too much. Zoveel liefde en openheid is mijn zenuwstelsel nog steeds niet helemaal gewend.

Ik loop op blote voeten langzaam naar ons kamp. De geur van koffie komt me al tegemoet en mijn man draait zich om en glimlacht. 

“Alsjeblieft schat”. 

Niet dat ik in God geloof, maar als er een hemel zou bestaan dan was ik er overduidelijk in terecht gekomen.

Maar toen.

Als je uit het paradijs valt

Slechts een paar uur later kwamen deze woorden uit zijn mond:

“Nu lijk je wel erg op je moeder!”

….

Yep. Hij zei het echt. 

Het was 37 C maar de gevoelstemperatuur lag al rap ergens onder nul. En ik moest echt alle zeilen bij zetten om niet te veranderen in een ijskoningin.

Want oei wat was ik dichtgeklapt door die ene opmerking – die ook nog half als grap was bedoeld. 

Verlies van verbinding

Tja, zo werkt het nu eenmaal. Bij mij althans. Maar ik vermoed bij wel meer mensen. 

Eerst heb je verbinding, lijkt er niks aan de hand. Maar dan doet of zegt de ander iets (of juist niet) en je verstijft. Trekt terug. Of valt aan. 

En dat is helemaal geen probleem. Sterker nog: verlies van verbinding is een gegeven. Het hoort bij de ervaring van mens zijn en is net zo onvermijdelijk als de dood.

We zijn er ook bijna net zo bang voor. En dus richten we onze aandacht op de ander, vinden we grenzen stellen lastig of voelen we niet meer wat er echt in ons omgaat.

Een andere optie (en deze ken ik zelf) is om onbewust te besluiten dat anderen niet te vertrouwen zijn. Met die ‘ik-doe-het-wel-alleen’ strategie vermijd je kwetsbaarheid gewoon helemaal.

Maar echte verbinding ook.

Angst voor afwijzing

Want diepere verbinding kan niet zonder kwetsbaarheid. Maar de angst voor afwijzing (en de daarop volgende verlating) zit heel diep in ons systeem als mens verankerd. En dat is ook niet zo gek.

Want we zijn nu eenmaal zoogdieren. Sociale wezens, die voor hun veiligheid en welzijn afhankelijk zijn van elkaar.

Of we dat nu leuk vinden of niet: ons brein en ons zenuwstelsel zijn ingesteld op het vinden (en behouden) van connectie met anderen. 

Verbinding is voor de mens namelijk geen luxe, maar een biologische noodzaak. Als kind waren we voor ons (over)leven echt afhankelijk van de volwassenen om ons heen. 

En dus hebben ons brein en zenuwstelsel zich gevormd naar wat er nodig was om die relatie in stand te houden – en daarmee te overleven. 

Toen was dat heel effectief; het probleem zit erin dat we vaak deze overlevingsmechanisme meenemen de volwassenheid in. Met alle gevolgen van dien.

Bijvoorbeeld dat je hebt geleerd om je volledig op de ander richten en wat die nodig heeft – en zo het contact met jezelf kwijt bent geraakt. 

Een ander patroon is overal hard je best voor doen, maar ondertussen het idee hebben dat het toch nooit goed genoeg is. 

Confrontaties mijden, boosheid onderdrukken (of niet eens kunnen voelen) zijn nog een paar voorbeelden van manieren die we als kind hebben ontwikkeld om onszelf veilig te houden in relatie.

Maar die je wel verwijderen van jezelf….en van werkelijk tevreden zijn met je leven. Van echt en diep kunnen genieten.

Wat is er dan nodig?

Kijk, vroeger was het waar dat je leven afhing van het behouden van verbinding. Maar nu niet meer. 

Het jammere is alleen dat je rationele brein dat misschien wel weet, maar de rest van je zenuwstelsel toch anders reageert als je geraakt wordt. 

Zo wist ik best wel dat het niet waar is dat ik op mijn moeder lijk. Nou goed dan, een beetje…. Maar ook dat is niet het einde van de wereld. 

En toch kwam ik in de verstijving terecht. Want wat ik hoorde, was kritiek. Afwijzing dus. En het zenuwstelsel reageert dan met vechten, vluchten of bevriezen. 

Mijn neiging is om direct in de tegenaanval te gaan. Vroeger zou ik dan ook bits hebben gereageerd, waarschijnlijk iets hebben gevonden in zijn gedrag wat ik afkeurde en dat was dan het einde van een mooie zomerdag.

Maar nu wist ik precies wat ik nodig had. En kon ik -na daarvoor gezorgd te hebben- zeggen dat ik dat niet zo’n leuke opmerking vond en eroverheen stappen.

Want inmiddels weet ik hoe ik de meer primitieve delen van mijn brein meekrijgt naar het Nu. En ben ik ook in staat om voor het innerlijke kind te zorgen, dat zich nog steeds doodschrikt bij kritiek.

Wat dat oplevert? Naast veel meer innerlijke rust, ook de stevigheid om me uit te spreken. In wat ik voel, nodig heb en ervaar.

En dat ik minder de neiging heb om alles over te nemen, meer kan loslaten en in staat ben om veel dieper te genieten. Van en met de mensen om me heen, maar ook van het Leven zelf.  

Verbinding met jezelf 

Weet je, stiekem hebben we ook als volwassenen nog steeds andere mensen nodig. Nu niet meer om te overleven – maar wel om ons echt gelukkig te voelen. Zonder betekenisvolle verbinding gaat dat namelijk niet.

Maar dan is het wel helpend als je doorkrijgt hoe jouw overlevingsstrategie van vroeger je relaties in het Nu in de weg zit. En natuurlijk wat je kunt doen om ervoor te zorgen dat je beter bij jezelf kunt blijven.

Zodat jij ook na een rottige opmerking weer door kunt gaan met je dag. Of je uit durft te spreken naar die ene collega, zodat je niet ’s avonds in je bed nog hoeft te malen. En zo zijn er nog duizenden voorbeelden te noemen van dingen die veranderen als jij je veilig genoeg voelt in jezelf.  

Wil je weten HOE DAN? Kom gerust langs voor een gratis sessie, dan vertel je er meer over. 

Andere leuke dingen

In de zomer heb ik echt rust genomen, maar toen vloog de inspiratie me om de oren. Dus er is ook weer een nieuwe aflevering van de podcast online, deze keer over stembevrijding. Wie durft :)?

Daarnaast start er op 14 september een tweede Verdiepingsgroep voor iedereen die bekend is met lichaamsgericht werken. Interesse? Reply op deze mail en we kijken of het je past. 

En omdat we als mensen ons samen het beste voelen, ga ik iedere derde dinsdagavond van de maand mijn deuren open zetten voor een Bijtankavond.

Van 19:00 tot 21:00 even uit je hoofd en in je lijf komen, met verschillende lichaamsgerichte oefeningen en meditaties. Deze avonden zijn kosteloos en voor iedereen toegankelijk maar hebben wel een maximum aantal deelnemers. De eerste keer is op dinsdag 26 september. 

Meer weten? Reply op deze mail en ik stuur je nog wat informatie. 

Warme groet,

Selena

Kamikaze gans

De klap is hard en dof.  ‘Shit!’, vloek ik.

Mijn voet twijfelt tussen rem en gaspedaal. Maar ik kan nergens heen. Links is de andere baan en rechts een dunne grasstrook met daarnaast water.

Geschrokken rij ik door en werp nog even gauw een blik in de achteruitkijkspiegel. De man achter me zit boos met zijn  handen te zwaaien.

“Je kon er echt niks aan doen”, zegt mijn vriendin. “Die gans had gewoon zelfmoordneigingen!”

Op de lange, rechte weg tussen de polders in hadden we hem al van ver zien zitten. Veel te laat stond hij op en begon een aanloopje te nemen.

Als een KLM zwaan sloeg hij zijn vleugels uit terwijl hij vaart maakte om op te stijgen. In een rechte lijn op ons af.

Gebiologeerd keken we toe. “Hij zal toch niet……?”

Ik trok het stuur nog wat naar links, maar toch knalde hij tegen de voorruit op.

Dood 🙈.

Als je het al aan ziet komen

Om zijn dood niet voor niks te laten zijn, ben ik weer achter de computer gekropen. Want hier kun jij echt iets van leren.

Zeker als je dit herkent: je wéét dat je strak staat, maar toch lukt het niet om te ontspannen. Zelfs op de momenten dat het ‘kan’, voel je je onrustig. 

De lijstjes in je hoofd gaan maar door. Ondertussen wordt je lontje steeds korter. Je valt uit naar je kinderen of snauwt tegen je man– om je daar dan weer schuldig over te voelen.

En zo beland je in een vicieuze cirkel van stress, zelfafwijzing en nog harder je best doen.

Tja, zo kun je er natuurlijk op wachten dat het mis gaat…

Maar wat nou als ik je vertel dat dit geen kwestie is van (on)vermogen of gebrek aan wilskracht, maar het gevolg van natuurlijke reacties van je brein en zenuwstelsel op stress?

En dat er hele concrete dingen zijn die je kunt doen om jezelf weer te kalmeren op momenten dat het je allemaal even te veel wordt?

Zodat jij wél op tijd kunt bijsturen.

Zomer actie: eenmalige sessie ‘omgaan met stress’

Als je jezelf echt wilt begrijpen en handvaten wilt hebben om beter om te gaan met stress dan ben je van harte welkom voor een eenmalige sessie van 75 minuten op mijn praktijk in Leiden.

Samen gaan we dan onderzoeken wat er in jouw brein en zenuwstelsel gebeurd als je onder spanning staat. Vervolgens neem ik je stap voor stap mee in het weer kalmeren van die automatische reacties.

Daarna ben je niet alleen een stuk relaxter, maar heb je ook twee hele concrete en praktische tips waar je direct iets mee kunt als je voelt dat de spanning oploopt.

En dan geen algemene tips –want die weet je toch al- maar tips die passend zijn voor JOUW zenuwstelsel. Want dat is dus niet voor iedereen hetzelfde.

Bovendien krijg je meer inzicht in waarom je reageert zoals je reageert. En dát beter begrijpen helpt dan weer om die strenge innerlijke stem die zegt dat jij het allemaal fout doet, wat naar de achtergrond te krijgen.

Dus: word je gek van je kinderen en zou je minder snel uit de bocht willen vliegen? Snauw je je partner af of trek je je juist terug uit het contact, waardoor de verbinding ver te zoeken is? Sta je strak van alle to-do lijstjes?

Dan is dit je kans. Normaliter geef ik namelijk geen losse sessies, omdat ik niet geloof ik quick fixes en echte verandering nu eenmaal wat meer commitment vraagt. Maar concrete tips om beter om te gaan met stress, dat kan wel in één sessie.

Praktisch goed om te weten: ik vraag voor zo’n losse sessie 80 euro (in plaats van mijn gebruikelijke 120 euro per uur). En dit aanbod geldt alleen in de zomer dus tot 31 augustus!

Voel je een ‘ja’ of wil je meer weten?
Stuur dan een mailtje naar selena@selenavanapeldoorn.nl. Bellen mag natuurlijk ook (0620057245).

Zo. Dan ga ik nu de voorruit boenen.

Warme groet,

Selena

PS: Ik nam er al eerder een podcast over op: ‘Hoe je een kort lontje weer wat langer maakt’. Kun je gewoon terugluisteren.

PPS: Voor de mensen die het zich afvragen: ja, er komen ook weer nieuwe afleveringen aan van ‘Van Hoofd naar Hart’. Maar ik ben te druk geweest met een volle praktijk, nieuwe trainingen en ganzenveren van de auto schrapen. Na de zomer pak ik de draad weer op. En ken je iemand die ik ab-so-luut moet interviewen? Let me know!

Hoe je meer echte verbinding kunt ervaren; met jezelf en met anderen

Daar stonden we dan, allemaal naakt, in een terracotta kleurig zaaltje ergens in de bossen van Californië.

Honderdachtentwintig mensen van allerlei nationaliteiten en leeftijden keken wat vertwijfeld naar de (eveneens naakte) 70-plusser op het podium.

Maar toen gingen we rondlopen. Elkaar aankijken. En dan echt even stil blijven staan. Voorbij de schaamte, de angst en ander ongemak op ontdekkingstocht naar…. onszelf.  

Want wie ZIJN we eigenlijk, als alle maskers afgaan? 

Doodeng vond ik het  🙈. 

Maar oh wat heb ik in die maand veel geleerd. En niet alleen over mezelf en mijn eigen patronen als het gaat over relaties. Ook over onze natuurlijke behoefte om werkelijk gezien, gehoord en begrepen te worden door iemand anders. 

In het werk dat ik met mensen mag doen draait het ook steeds weer in essentie om diezelfde kernbehoefte (en de kwetsing die we daarin vaak hebben opgelopen); dat je mag voelen wat je voelt.

En dat er dan geen afwijzing volgt, maar begrip. Dat de ander je niet verlaat, stom vind, boos wordt of afhaakt maar bijft en bereid is om jou werkelijk te ontmoeten.

Precies zoals je bent. 

En waarom is dat dan zo belangrijk? Je moet toch genoeg hebben aan jezelf?

Nee nee nee nee NEE. Grote denkfout: dat zelfstandig zijn betekent dat je het alleen moet doen. Dat kan namelijk helemaal niet eens.

Want als mensen zijn wij ten diepste relationele wezens. En echte autonomie betekent dan ook: vrij zijn in verbinding.

Maar dat leren we nergens. En dus zijn we het grootste deel van de dag bezig met het goed te doen voor anderen (of voor onszelf, maar da’s feitelijk hetzelfde). 

En waarom? Zodat we afwijzing kunnen voorkomen en ons veilig kunnen blijven voelen. En dat proberen we maar al te vaak te bereiken door dingen te doen – of juist niet te doen.

Maar daar zit het niet!

Hoe hard we ook ons best doen, het zal namelijk nooit voelen als genoeg. Het kan voor die innerlijke stem namelijk altijd anders, meer, beter. 

Van alleen naar samen

Om echt te kunnen ontspannen, op een heel diep niveau, is het nodig om ervaringen op te doen die je langzaam laten geloven dat je misschien wél leuk, waardevol en goed genoeg bent.

En dat kan alleen samen met anderen.

Want dat cognitief tegen jezelf zeggen heeft geen zin; dat gelooft een deel van jou toch niet. Sommige dingen (zoals eigenwaarde en zelfvertrouwen) ontwikkelen we namelijk alleen maar in contact met andere mensen. 

Dus stel je nou eens voor dat je jezelf toestemming zou geven om te voelen hoe zeer je eigenlijk verlangt naar werkelijke steun en waardering.

En dat je – in plaats van jezelf daarop af te wijzen – zou mogen ontdekken dat dit een heel ‘normaal’, menselijk verlangen is en zelfs een voorwaarde om je werkelijk gelukkig te kunnen voelen?

Hoe zou het zijn als je in staat zou zijn om met veel meer ontspanning en zelfvertrouwen in al je relaties te staan?

Als je helder grenzen zou kunnen aangeven, tevoorschijn durft te komen met je behoeften, vaker uit zou spreken wat je echt denkt en voelt?  

Maar hoe dan?

Fijn dat je het vraagt 🙂. Want daar heb ik in de 20 jaar sinds dat terracotta zaaltje wel het een en ander over geleerd.

Zoals ik al zei: dit kun je dus niet voor jezelf doen. Wat betekent dat je moed zult moeten vinden om echt contact met anderen te maken.

Om kwetsbaar te worden, te onderzoeken en te verkennen. En dat kan alleen maar als het veilig genoeg voor je is om dat ook te doen.

Want jammer genoeg kennen velen van ons maar al te goed het fenomeen van een groep die niet veilig voelt, of gericht is op de behoeften van iemand anders.

En hebben we dus (bewust of onbewust) besloten om het dan maar alleen te doen, niet teveel te vragen, ons in te houden, voor de ander te zorgen etc.

Om je te helpen dat soort belemmerende patronen te doorbreken, heb ik iets heel erg gaafs bedacht. Een unieke kans om, in een veilige setting, jezelf vrijer te maken in relaties. 

Op 7 mei gaat er een heel bijzondere groepstraining van start die ik samen met mijn collega Sybren Post (traumatherapeut en Boeddhist) ga geven.

En daar wil ik jou heel graag voor uitnodigen.

Zeven zondagen tussen mei en december gaan we, samen met andere dappere zielen, ontdekken hoe het is om elkaar écht te ontmoeten. Zodat je de vreugde, vrijheid en het plezier kunt gaan ervaren van diepe verbinding met anderen.

En ik beloof je dat jij daarvoor niet uit de kleren hoeft. 

Nieuwsgierig naar wat we dan wel gaan doen? Op deze pagina lees je alles over de training “Echt contact met anderen”.

En heb je vragen? Mail of bel (0620057245) me gerust.

Warme groet,


Selena

Kort lontje? Zo maak je hem wat langer

In drukke tijden ervaren we allemaal wel een bepaalde mate van stress. Maar hoe voorkom je dat je uitvalt naar je man of kinderen – om je daar vervolgens dan schuldig over te voelen? En wat zijn gezondere manieren om met opgebouwde spanning om te gaan?

Je hoort het in de nieuwste aflevering van de podcast ‘Lief zijn voor jezelf – in de praktijk’.

De inspiratie voor deze aflevering lag voor het oprapen: het is namelijk december. De meest stressvolle maand van het jaar…vooral voor moeders.

Op het schoolplein en in mijn praktijk zie ik regelmatig ontploffingen. De korte lontjes maar ook de tranen zijn niet van de lucht. Want eigenlijk is het allemaal gewoon teveel.

En tja, dan hoeft je man nog maar één foute opmerking te maken….

Zo wordt het alleen wel wat minder gezellig rond de kerstboom. Maar erger nog: als je niet uitkijkt, ga je nog denken dat het aan jou ligt. Dat je gewoon niet zo leuk bent als moeder. Of als mens.

Gelukkig kan het ook anders. In de podcast hoor je hoe je dat kortje lontje weer wat langer kunt maken. Zodat je wél weer kunt genieten van alles wat er is en meer veerkracht hebt om deze drukke dagen door te komen.

Klik op deze link om hem te luisteren.

En zou je structureel meer ademruimte willen hebben?

Dan heb ik nu een supertoffe kadotip. Waarmee je jezelf een stuk beter gaat begrijpen – en dat helpt dan weer om die strenge innerlijke stem wat te laten dimmen. Bovendien: als je snapt wat er precies bij jou van binnen gebeurd dan geeft dat ook handvaten om het anders te gaan doen.

Voor ik je vertel wat ik heb bedacht, eerst even wat context. De afgelopen twee jaar heb ik me namelijk echt verdiept in de werking van ons brein en het zenuwstelsel. Ik heb van alles geleerd over (de impact van) trauma, ontwikkelingspsychologie en neurologie en ik sta te trappelen om die kennis in een behapbare vorm met de wereld te delen.

In de groepen die ik geef en in individuele trajecten doe ik dat al, maar ik wil meer mensen bereiken. Omdat dit ZO ongelooflijk wezenlijk is en echt iedereen hier baat bij heeft.

Want: hoe je brein en je zenuwstelsel gevormd zijn, bepaalt hoe je de werkelijkheid om je heen ervaart. Het stuurt bijvoorbeeld je -vaak onbewuste en automatische- reacties, beïnvloed je gezondheid, je vermogen om gezonde relaties aan te gaan en nog veel meer.

Best belangrijk dus. En toch leren we dit nergens. Niemand die je eens haarfijn uitlegt hoe dat eigenlijk werkt met stress. Wat er gebeurd in je lichaam en in je denken, wat dat nodig heeft en hoe je daar op een gezonde manier mee om kunt gaan (anders dan iedereen om je heen afsnauwen, je terugtrekken of het maar opgeven en ‘uitchecken’).

Daar heb ik dus iets voor bedacht. Want hoe zou het voor je zijn als je precies zou weten wat je nodig hebt op het moment dat dingen je even teveel worden? En als je ook nog zou begrijpen dat het geen kwestie van wilskracht of (on)vermogen is – omdat je snapt wat er in je brein en in je lijf gebeurd?

Stel je dan ook nog even voor dat je twee hele concrete acties helder hebt die je op zo’n moment kunt inzetten om weer wat rustiger te worden. Om weer terug te komen bij jezelf en bij wat JIJ nodig hebt om je beter te voelen.

Nou, dat kan dus.

Tijdelijk aanbod: losse sessie “Vrienden worden met je eigen zenuwstelsel”

Als je jezelf beter wilt begrijpen en handvaten wilt hebben om je stress wat beter te kunnen reguleren, dan ben je van harte welkom voor een eenmalige sessie van 75 minuten op mijn praktijk in Leiden.

Samen gaan we dan, aan de hand van een concrete situatie in je leven, kijken wat er bij jou van binnen gebeurd – en wat dat nodig heeft. Ik leg dan eerst wat dingen uit over de werking van het zenuwstelsel. Daarna neem ik je stap voor stap mee in het doorvoelen van de beweging die je lijf wil maken en leer ik je hoe je die op een gezonde manier de ruimte kunt geven.

Met als gevolg dat je niet alleen meer ontspanning ervaart, maar ook dat je inzicht krijgt in waarom je reageert zoals je reageert. En dát beter begrijpen helpt dan weer om die strenge innerlijke stem die zegt dat jij het allemaal fout doet, wat naar de achtergrond te krijgen. Wel zo fijn.

Aan het einde van deze sessie ga je naar huis met minstens twee hele concrete en praktische tips die direct toepasbaar zijn in je dagelijks leven, op momenten dat je voelt dat de spanning oploopt.

Dus: word je gek van je kinderen en zou je minder snel uit de bocht willen vliegen? Merk je dat je je in je relatie steeds meer terugtrekt, terwijl je eigenlijk verlangt naar verbinding? Of sta je strak van alle to-do lijstjes?

Dan is dit je kans. Normaliter geef ik namelijk geen losse sessies, omdat ik niet geloof ik quick fixes en echte verandering nu eenmaal wat meer commitment vraagt.

MAAR.

Wat basiskennis over wat je nodig hebt om beter om te kunnen gaan met stress, zodat je jezelf minder hard hoeft te veroordelen of af te wijzen kan echt al voor veel meer ontspanning zorgen.

En dat kan dus al wel in één sessie (kun je nagaan wat je in een heel traject voor elkaar kunt krijgen:)).

Omdat de feestdagen voor de deur staan en ik echt iedereen wat meer ontspanning gun, heb ik nu mijn gebruikelijke tarief ook nog eens gehalveerd. Wat betekent dat je nu tijdelijk geen 140 euro voor zo’n sessie betaalt maar slechts 69 euro.

Er is wel een beperkt aantal sessies wat ik voor dit bedrag kan weggeven en dit aanbod geldt tot 31 december, dus als je interesse hebt is het wel slim om gelijk even een mail te sturen en een afspraak in te plannen (de sessie zelf zal in januari zijn).

Dus mijn kadotip voor onder de kerstboom is: gun jezelf (of vraag van een ander) zo’n eenmalige sessie. Zodat je straks in het nieuwe jaar veel beter weet hoe je kunt zorgen voor wat meer innerlijke rust en ontspanning. Ook op momenten dat er veel op je afkomt.

Wil je dat? Stuur dan even een mail naar selena@selenavanapeldoorn.nl en geef me je telefoonnummer, dan bel ik je om een afspraak in te plannen.

Ik wens je in ieder geval alvast hele fijne dagen toe. Samen met je dierbaren, maar vooral ook met genoeg ruimte voor waar JIJ blij van wordt.

Lieve groet,

Selena

PS: er komen in het nieuwe jaar allemaal leuke dingen aan; weer een workshop ‘Lief zijn voor jezelf’, maar ook nieuwe afleveringen van de podcast ‘Van Hoofd naar Hart’. Thema’s daarvoor zijn o.a. seksualiteit en relaties, kinderen en het belang van het verwerken van je eigen traumadelen. Ik kan alvast niet wachten!

En wil je je vast inschrijven voor de workshop ‘Lief zijn voor jezelf’ in maart? Dat kan natuurlijk ook en is ook een leuk kado idee voor onder de boom. Klik dan even op deze link dan lees je alles over de workshop en daar vind je ook het aanmeldformulier.

Knikkende knieën en klotsende oksels 😱

Het is misschien wel het engste wat ik ooit heb gedaan. Enger nog dan op mijn 17de het huis uit gaan en boven een coffeeshop wonen waar altijd ruzie was. 

Of me als 25 jarige Westerse vrouw een weg moeten banen door een plein vol dronken Islamitische mannen, met alleen een grote backpack en een kleinere tas op mijn borst als bescherming.

Of op mijn 30ste naar Argentinie emigreren voor de liefde – en weer terugkomen naar helemaal niks toen het met de liefde toch niks werd.

En nog steeds voel ik niet de behoefte om het van de daken te schreeuwen, maar het is toch wel tijd voor een echte aankondiging. In plaats van tussen de regels door er iets over te melden. Dus daar gaat ie:

Ik heb een nieuwe podcast: “Lief zijn voor jezelf – in de praktijk”!

En wat daar zo eng aan is?

Nou, deze gaat over mij. Het is persoonlijk, kwestbaar en zeker niet perfect. 
En daar vind mijn eigen strenge innerlijke stem wat van. 

Die gaat gelijk los met commentaar als “zit niemand op te wachten“, “lekker professioneel” en “wat weet jij daar nou helemaal van?”. 

F**k de angst

Maar ik heb een missie. En die is: zoveel mogelijk mensen wat liever voor zichzelf te laten worden. Iedere keer weer als ik iemand zie zakken, de zachtheid over het gezicht zie trekken en de ontspanning eindelijk komt weet ik weer: hier doe ik het voor  ❤.

Dus f**k de angst dat die strenge stem gelijk heeft.

Ik ben er klaar voor om mijn eigen gestuntel de wereld in te gooien. In de hoop dat jij en iedereen die luistert dan niet zelf het wiel hoeft uit te vinden. Dat je herkenning vindt in wat je hoort en vooral: dat je er ook echt iets aan hebt.

Je luistert hem via mijn podcastpagina of op Spotify (waar je hem ook kunt volgen, zodat je geen aflevering mist).

Laat je me weten wat je ervan vindt?

En om de draak gelijk maar in de bek te kijken: feedback is welkom! Meen ik echt. Ook als je verbeterpunten ziet :).

Goed. Doe ik nu mijn luier weer uit om een kopje koffie te gaan drinken (en met weemoed terug te denken aan het interviewen van een ander voor “Van Hoofd naar Hart”).

Fijne dag!

Ik ben er ZO klaar mee!!!

Er rolt een traan over haar wang. Ongewenst, maar niet tegen te houden. “Waarom lukt het me nou niet?”, zegt ze. 

Ik vraag wat er niet lukt.

“Nou, het oplossen. Een plekje geven. Er laten zijn. Ik WIL dit gewoon niet meer!”. Er rollen nog meer tranen, terwijl haar spieren zich aanspannen om er tegen te vechten.

“Je bent echt heel verdrietig hè?”, zeg ik.

Haar ogen kijken me even verschrikt aan maar dan zakken haar schouders, ontspant haar gezicht en mogen de tranen even stromen. Met een zucht zegt ze bijna fluisterend….”ja, al heel lang….”

Samen zijn we even stil. En daarna komen ook de woorden voor wat haar dan zo verdrietig maakt – niet vanuit het hoofd, maar vanuit gevoel. 

Die (h)erkenning is de eerste stap naar echte heling. Naar ontdekken wat de onderliggende behoefte is en welk tekort daaraan vooraf is gegaan. Samen zullen we komende maanden aftasten wat voor haar manieren zijn om zichzelf te voeden. Haar veiligheid te vinden, niet in de buitenwereld maar in haar eigen lijf; want alleen daar kun je die vinden.

Maar eerst hebben we het gemis aan te kijken. Te doorvoelen. En te ervaren dat het in het Nu anders is. Dat ze gedragen wordt en er nu wel bedding is voor alles wat ze voelt. Want helen doe je wel zelf, maar niet alleen.

Sterker nog: soms kan dat ook helemaal niet omdat juist dat is waar de pijn over gaat….



Ben jij ook zo moe van het alleen doen?

Dan is dit je kans. Want alleen deze zomer geef ik 100 euro korting op een coachingstraject om meer in contact te komen met je gevoel. Liever te worden voor jezelf en te ontdekken wat je daarbij nodig hebt. 

En dat ligt dichterbij dan je nu denkt. In maar 7 sessies ben je er al. Op deze pagina lees je alles over zo’n traject en ook hoe anderen het hebben ervaren. En dankzij de korting is je investering nu niet 850 maar 750 euro voor het hele traject (betalen in termijnen mag). LET OP: dat geldt alleen voor iedereen die zich voor 15 augustus aanmeldt! 

Interesse? Neem dan gelijk even contact met me op, want door de vakantieperiode zijn er niet heel veel plekjes meer vrij in mijn agenda en dit is natuurlijk wel een buitenkans :). Dus zorg dat je in ieder geval een afspraak hebt ingepland en die korting te pakken hebt; dat kan het traject prima later beginnen. 

Voor nu wens ik je in ieder geval een heerlijke zomer! Geniet, ontspan en wees maar extra lief voor jezelf….er hoeft als het goed is even niks :).

Warme groet,

Selena

PS: Van 6 juli tot 2 augustus ben ik met de vouwwagen aan het kamperen in Kroatië, maar ik ben per mail gewoon bereikbaar. Kan wel zijn dat een reactie iets langer duurt dan je van me gewend bent, maar dat komt dan doordat het even niet meer lukt om uit de hangmat te komen :)…