Ik heb een fout gemaakt. En niet zo’n kleine. En dat doe ik niet graag, fouten maken… De vrouw met de zweep komt dan namelijk gelijk langs om ervoor te zorgen dat ik me intens ontoereikend voel. Gelukkig kan ik inmiddels vrij snel mijn innerlijke evenwicht weer vinden en heel veel liefde voelen voor dát deel van mij dat nog steeds zo hard haar best doet… Maar makkelijk is die weg niet geweest (en ik had er ook echt wel hulp bij nodig).
Want fouten maken, dat is not done waar ik vandaan kom. ‘Het niet goed doen’ betekende afkeuring, hardheid en verlies van verbinding. Het wel ‘goed’ doen gaf je een kans op waardering, aandacht en contact. Maar wat is dan ‘goed’, vraag je je mogelijk af? In mijn gezin van herkomst betekende dat vooral slim, correct, sterk, verstandig en niet al te emotioneel. Niet zo heel verwonderlijk dus dat ik het volgende patroon ontwikkelde: slim zijn, logisch nadenken, hard je best doen en als het lastig wordt gewoon nog een tandje bijzetten.
Wat ik echt heb moeten leren is om het contact met mijn gevoel te herstellen. Om liefde en aandacht op te brengen voor alles wat er in mij leeft en werkelijk aanwezig te zijn; ook bij ‘lastige’ gevoelens zoals angst, boosheid en verdriet. Want de reflex is om daar zo snel mogelijk vanaf te willen. Om te weten wat ik moet doen om het op te lossen, beter te maken.
En dat brengt me bij mijn meest recente ‘fout’. Mijn vorige blog, waarin ik je aanmoedigde om een innerlijke opruimactie te houden en je angsten onder ogen te zien. Ik vrees dat ik daarmee mogelijk de indruk heb gewekt dat je iets zou moeten gaan ‘doen’. Als dat zo is wil ik bij deze nadrukkelijk zeggen dat dat niet is wat ik wilde overbrengen. Met ‘doen wat je al zo lang uitstelt’ en je angsten onder ogen zien bedoel ik vooral: voelen wat je voelt. Ook als dat pijn doet.
Want je hoeft helemaal niks aan jezelf te verbeteren. Je eigen lat mag echt omlaag. Het belangrijkste, zeker in deze lastige tijd, is om zachter voor jezelf te worden. Om je aandacht naar binnen te richten en te voelen wat er in je omgaat. Want door de huidige situatie wordt alles uitvergroot. Patronen worden zichtbaar en intenser dan ooit. En in overlevingsmodus of onder stress zijn we vaak ook nog eens niet ons beste zelf. Het gevaar bestaat dat je je zelfs extra schuldig of ontoereikend voelt: als je je geduld verliest naar je kinderen, je niet zo vriendelijk bent voor je partner, het je niet lukt om je werk te doen zoals je zou willen… enzovoorts.
Want of je nu ervaart dat het ‘eigenlijk wel goed gaat’ of je het echt wel een pittige, zware tijd vindt: iedereen wordt geraakt. En bewust of onbewust hebben we allemaal afscheid te nemen van het leven dat we hiervoor hadden. Iedereen heeft in meer of mindere mate te maken met verlies. En of dat nu is van inkomen, bewegingsvrijheid, plannen, contact met anderen, gezondheid of zelfs dierbaren: verlies doet pijn.
Dus goed beschouwd is dit een tijd van rouw. En dat is een stap die we maar al te vaak overslaan, in een poging om er zo snel mogelijk weer het beste van te maken. Om door te gaan. En dat moet ook. Doe vooral wat je moet doen om er voor je kinderen te zijn, je inkomen veilig te stellen (als dat kan) en voor je gezondheid te zorgen. Maar vergeet ondertussen niet om zacht te zijn voor jezelf.
Want je doet het goed genoeg. Echt waar. Ook al kijk ik niet mee in je leven, ik weet:je doet je uiterste best om al die ballen hoog te houden. Om overeind te blijven, de boel draaiende te houden en de moed niet te laten zakken. En dat lukt je ook nog eens, sterk als je bent. Het risico bestaat alleen wel dat je nu nog meer in je hoofd schiet en niet of nauwelijks toekomt aan jezelf. Aan het stilstaan bij wat dit alles eigenlijk met JOU doet.
Het is echt belangrijk om daar ruimte aan te geven. Want (zoals je vast al hebt horen zeggen) dit is een marathon, geen sprint. En als je nu vergeet om bewust aandacht te geven aan je jezelf en je emoties, dan zou het weleens kunnen dat de emmer straks vol is. Dus als je het niet al deed: neem vandaag nog een moment alleen, waarin je jezelf toestaat om datgene te voelen wat je voelt, zonder oordeel. Uit ervaring weet ik dat vooral dat laatste (zonder oordeel) nog het lastigste is. Dus als je het fijn vindt om hier een concreet handvat voor te krijgen: stuur even een reply op dit bericht. Dan heb ik een gratis podcast voor je waarin ik alles uitleg over het durven voelen van je emoties, inclusief een oefening die je kunt doen wanneer je maar wilt.
Maar ondertussen: wees lief voor jezelf. En maak eens een lange wandeling (geen straf met dit heerlijke lenteweer), vertraag en luister. Naar de vogels, de wind en je eigen behoeftes.