Vorige week kreeg ik van een vriendin een video toegestuurd die was gemaakt door een oud Spaans vrouwtje. Daarin vertelde dat deze dame dat ze een arts op tv had horen zeggen dat men binnenshuis op zoek moet gaan naar ‘onafgemaakte projecten’. Het zou namelijk goed zijn voor de mentale gezondheid om deze quarantaine-tijd te gebruiken om dingen alsnog af te krijgen. Het vrouwtje vond 2 flessen Rioja, een fles rum, een doosje valium en een doos bonbons en verkondigde vrolijk (en met dubbele tong) in de camera :”jullie hebben verdomme geen idee hoe fantástisch ik me nu voel!”
Grinnikend op de bank bedacht ik me opeens dat het helemaal zo’n slecht idee nog niet is. Wel om je drankkast leeg te roven, maar niet om je eens te bezinnen op wat er nog voor je ligt om af te maken. Of juist eindelijk eens aan te beginnen. En dan heb ik het even niet over je tuin, de zolder of de lente schoonmaak. Nee, ik bedoel op een dieper niveau. Wat speelt er onder de oppervlakte al langer waarvan je weet dat je er een keer ‘iets mee moet’ ? Wat stel je steeds maar uit, omdat je al zenuwachtig wordt van de gedachte? En welke antwoorden komen er op als je jezelf heel eerlijk de vraag stelt wat je tegenhoudt?
Bij mezelf kom ik dan mijn weerstand tegen op het opnemen en posten van video’s die gaan over wat ik doe. En met ‘weerstand’ bedoel ik angst, overdekt met een laagje superioriteit en spiritualiteit. Ik hou me vast aan de wet van de aantrekkingskracht (“als het zo bedoeld is, vinden clienten me vanzelf”), verhef me boven collega’s die het wel doen (“dat heb ik toch niet nodig”) door het ook een soort marketingstruc te vinden en te denken “iedereen doet het, dus ik alvast niet”. Terwijl het eigenlijk gaat over zichtbaar worden. Mezelf letterlijk aan de wereld laten zien, met alle imperfecties die daarbij horen. En ik weet niet hoe dat met jou zit, maar ik vind dat dus echt wel eng.
Echter, zoals jij waarschijnlijk ook wel weet liggen juist buiten de welbekende comfort zone de grootste kansen voor groei en vernieuwing. Bovendien heb ik altijd de intentie om me te laten leiden door liefde en niet door angst. Dus voilà: ik weet wat mijn huiswerk is voor deze week (en jij weet nu wat eraan komt in de volgende blog J).
Maar hoe zit dat bij jou? Hoe lang ga jij je nog verschuilen achter excuses, laten tegenhouden door belemmerende gedachten of klein laten houden door die innerlijke stem? Want echt, als er iets is waar de huidige crisis ons aan herinnert is het wel dat het leven kort is, de toekomst onzeker en dat het dus erom gaat alles uit je leven te halen wat erin zit. Dus ik wil je uitdagen om nog meer te gaan leven vanuit je authenticiteit, om dat wat je zo lastig vindt aan te durven kijken en om alles wat je in de weg staat om te worden wie je wilt zijn uit de weg te ruimen. Nu.
En voor wie denk “ja, maar hóe dan?”, zeg ik: wees stil. Ga eens een lange wandeling maken, kom uit je hoofd en in je lijf en dan heb je een goede kans dat het juiste antwoord op die vraag in je naar boven komt. Want stiekem weet je het wel. De truc is alleen om dat drukke hoofd wat rustiger te krijgen en te luisteren naar wat je innerlijke stem je dan te vertellen heeft. Of weet je het allang, maar durf je niet? Tja, soms is het een kwestie van gewoon doen. Ook als het eng is. En dat dat dan zo mag zijn. “Ware moed is niet het ontbreken van angst, maar je er niet door laten tegenhouden”.
Dus, ga ervoor. En ik vind het hartstikke leuk om te horen wat die uitdaging voor jou is. Wil je die met me delen, onderaan deze blog? Zou tof zijn! Ik ben heel benieuwd…