Je hoeft het niet alleen te doen

Ik zat alleen in de bioscoop, met mijn zakje popcorn en ik zat mijn tranen weg te slikken. 

Het was kerstavond 2008 en ik had -heel stoer- besloten dat ik prima in mijn eentje naar de film kon gaan. Ik was al een tijdje single, al mijn vrienden waren naar familie en mijn ouders doen niet aan kerst (want ‘religie is voor domme mensen die gewoon bang zijn om dood te gaan‘ ).

Dus ik dacht “prima, dan ga ik gewoon zelf iets leuks doen“. Moet kunnen. Ik kleedde me leuk aan, keek nog even in de spiegel en toog vol goede moed naar de kleine bioscoop bij mij om de hoek.

Een uur later zat ik daar, in mijn eentje in een slecht verlichte bioscoop zaal met om me heen kroelende stelletjes. Heel hard mijn best te doen om niet te voelen hoe eenzaam ik was.

“Ik doe het wel zelf”

Goed, bij nader inzien was het misschien niet zo heel handig om de film “Alles is liefde” uit te kiezen…  maar dat terzijde .

Mijn punt is dat ik me toen (en heel vaak in mijn leven) groter maakte dan ik me van binnen eigenlijk voelde. Dat ik mezelf streng toesprak, in plaats ruimte en aandacht te geven aan mijn diepere verlangens. En een behoefte uiten of iets nodig hebben van een ander, dat was al helemaal not done. 

Ik deed het wel zelf.

Mind you, deze houding heeft me veel gebracht. Want zelfstandigheid, mentale kracht en doelgerichtheid worden beloond en zorgden ervoor dat ik veel voor elkaar kreeg. Regelen is zeg maar mijn superpower . 

Maar.

Als gevoel er niet mag zijn

Ondertussen was ik eigenlijk heel eenzaam. Ook al had ik mensen om me heen, diep van binnen voelde het alsof ik er toch alleen voor stond. En ik werd hoe langer hoe vermoeider, tot ik uiteindelijk zelfs in een burn out terecht kwam. Want tja….jezelf steeds aan je eigen haren het moeras uit tillen kost nou eenmaal bakken met energie.

Er miste iets heel wezenlijks in mijn leven (nee, niet een leuke man, al kwam die wel …NA dat ik dit gapende gat had gedicht). Namelijk: bedding. 

Mijn ouders waren er vroeger allebei en in materieel opzicht had ik niks te klagen. Maar wat ze niet konden (vanwege hun eigen achtergrond, niet uit gebrek aan liefde) was mij laten voelen dat ALLES er mocht zijn. Dat al mijn emoties, gevoelens en behoeften he-le-maal ok waren. Vooral als ik boos was, of verdrietig, voelde ik me regelmatig niet gezien of zelfs afgewezen. En dat deed pijn.

Het is ook een hele grote klus, als ouder. Om op te vangen, zonder zelf getriggerd te raken. Lukt ook lang niet altijd, zoals ik zelf nu ik moeder ben maar al te goed weet . Maar als je als kind vaak genoeg de ervaring hebt dat er iemand boos wordt, wegloopt of anderszins afhaakt als jij intense gevoelens uit dan is er nog maar 1 ding dat je kunt doen: 

Weggaan bij je gevoel. En daarmee: bij jezelf. 

Want zo hou je nog wel de verbinding met je ouders in stand. En dat is, zeker voor een jong kind, letterlijk van levensbelang. Helaas integreren we deze manier van doen vaak zo dat we denken dat het is wie we zijn. Maar als volwassene dient het je niet meer, sterker nog; het zit in de weg. Je loopt  dan het risico om allerlei andere startegieën te ontwikkelen (onbewust) om niet zo veel te hoeven voelen. Dat is hoe verslavingen ontstaan, maar ook eindeloos swipen op je telefoon, altijd bezig blijven, hard werken en controle houden zijn manieren om niet te hoeven voelen wat er werkelijk in je omgaat.

En dat kun je best een hele tijd volhouden. I did .

Totdat het niet meer werkt. Totdat er iets gebeurd: een burn out, een relatie die uit gaat, werk dat misloopt of een sterfgeval…..waardoor je er niet meer omheen kan. Waardoor je denkt: “nu moet het anders“. 

Dus wat is er nodig?

In het kort: leren voelen wat je voelt. Ontdekken hoe het is als je er -op emotioneel gebied- niet meer alleen voor staat. Wat er gebeurd als je leert om ECHT aanwezig te zijn bij jezelf, bij alles wat er in jou is. Zonder oordeel, zonder afwijzing. En daarvoor hoef je niet op een meditatiekussentje te gaan zitten; er iets anders voor nodig. 

Iets wat NIET vraagt dat jij weer hard je best gaat doen . En iets wat je -per definitie- niet voor jezelf kunt doen. Omdat het zo gaat over steun vinden. Gedragen worden. Gezien worden, in wie JIJ bent en wat jij nodig hebt om helemaal te vertrouwen op jezelf. Niet op wat je allemaal kan, maar in wie je bent. En dat dat goed genoeg is  .

De podcast aflevering ‘Van gemis naar vrijheid’ gaat dieper in op dit belang van emotionele bedding vinden. Maar voel je nu al dat er hier wel iets zit voor jou ? Dan staat de thee klaar en ben je meer dan welkom voor een gratis mini-sessie op mijn praktijk in Leiden. Ook geef ik op zondag 16 maart 2023 weer een workshop ‘Lief zijn voor jezelf’. Aanmelden is simpel: klik op deze link of stuur even een berichtje naar 0620057245; je bent van harte welkom!

Warme groet en een heel fijn weekend,

Selena

PS: er komt ook wel weer een nieuwe podcast aflevering aan, maar ik zat even in een kleine winterdip qua inspiratie. Dus in plaats van de innerlijk zweep erover te halen (“omdat er continuiteit in moet zitten” en “omdat iedereen me anders vergeet” ) heb ik maar even niks gedaan. Heel helend en een tip die ik je zou willen meegeven, mocht je herkennen dat je nog weleens wat streng voor jezelf kunt zijn en dan iets doet wat éigenlijk niet goed voelt .

Anderen over mij…

“Ik weet nog dat je op mij direct een heel warme en betrouwbare indruk maakte, hetgeen voor mij, gezien mijn problematiek, wel extra fijn is (geweest). Ook al vond ik het mega spannend om te voelen en me kwetsbaar op te stellen, jij weet de juiste, veilige sfeer te creëren waardoor ik dat toch gedurfd heb.”

“Ik vind jou als coach heel authentiek. Je hebt een soort puurheid, alsof de persoon die je ontmoet precies de persoon is wie je ook bent. Wat ik bedoel is dat je absoluut geen masker op hebt. Dit is iets wat ik niet vaak tegen kom in mensen, dat maakt jou erg bijzonder.”

…en over hun ervaringen

“Voor dit traject dacht ik dat niets mij zal helpen, dat ik voor altijd een gevoel zou blijven hebben er niet bij te horen, of een gevoel zal blijven hebben van leegte en verdriet. Ik had niet door dat ik zoveel veiligheid bij mijzelf vandaan zal kunnen halen.”

“Al vrij snel na de coachingsessies kon ik beter bij mijn lichaam blijven, beter signalen opvangen van mijn lichaam en kwam ik erachter dat ik eigenlijk helemaal geen leegte voelde, maar heel veel andere gevoelens van ‘trauma’s’ die ik niet had verwerkt/waar ik mij niet bewust van was.
Nu ben ik een stabieler mens, ik weet wat mijn behoeftes zijn en ik word niet meer overspoelt met gevoelens waar ik van in paniek raak. Ik ben een stabieler en gelukkiger mens. Ik leef meer.”

“Wat me vooral opgevallen is de laatste tijd, is dat ik beter weet wat me dwarszit. Soms dacht ik te weten wat ik niet fijn vond, ook omdat mijn omgeving aangaf dat ik om een bepaalde reden emotioneel was. Tijdens dit traject heb ik gemerkt dat ik geraakt word (tranen in mijn ogen) zodra ik de kern te pakken heb en die blijkt nogal eens af te wijken van wat ik eerder dacht dat de oorzaak was. Dit maakt dat ik meer de tijd neem om te onderzoeken wat mij raakt, zodat ik daar vervolgens ook op een betere manier mee om kan gaan.”