Moordneigingen
“Just sit with it”. De pijn in mijn rug was inmiddels ondraaglijk. Niet zo gek, want ik zat al zes dagen stil op een meditatiekussen. Van 04:30 (!) tot 20:00, in stilte en zonder menselijk contact, met uitzondering van 10 min per dag waarin je de guru iets mocht vragen. Zoals: “WHAT am I supposed to do with all this PAIN???”
Hij zat op een kleine verhoging vlak voor me. Op een heerlijk zacht uitziend kussen (met rugleuning) en een ontzettend irritante glimlach op zijn gezicht. Ik kon hem wel vermoorden. Vechtend tegen de neiging om hem aan zijn baard van dat kussen af te trekken draaide ik me weer om en liep terug naar mijn plek in de zaal. Tranen van frustratie (en pijn) stonden in mijn ogen maar er zat maar één ding op: doen wat hij zei. Want opgeven, dat doe ik niet. En ik moest nog vier dagen…
Lockdown-pijn
Flash forward naar januari 2021. Niet meer leuk, deze lockdown. Het begint nu echt pijn te doen, vooral op mentaal/emotioneel gebied. Ik heb het benauwd. Weer voel ik me gevangen. En gefrustreerd. Ook nu is er weinig afleiding voor de pijn en voel ik soms een vlaag van woede richting diegenen die ik verantwoordelijk acht voor deze situatie. Maar wat me nu redt, is de les die ik 20 jaar geleden leerde hoog in de bergen van de Himalaya. En die les, die wil ik met je delen.
Wat er te leren valt
Wat er namelijk gebeurde toen ik weer ging zitten op dat kussen was dit: de pijn begon te verplaatsen. Langzaam maar zeker – en tot mijn grote verbazing – veranderde hij van plek. Eerst laag in mijn rug, toen steeds hoger, toen bij mijn schouders om uiteindelijk HELEMAAL TE VERDWIJNEN. Ik geloofde het zelf ook niet, maar het is echt zo. Goed, het duurde nog een dag of twee voor het weg was, maar het gebeurde echt. De les? Ik trok er twee.
Ten eerste, dat het wel eens waar kon zijn wat er werd beweerd, namelijk dat alle pijn in ons hoofd zit. Dit op spiritueel niveau. Maar de tweede -en eentje die relevanter is voor mijn dagelijks leven- was deze: dat ik, door juist naar pijn en ongemak toe te gaan in plaats van er van weg te willen, het kon transformeren. Mezelf kon bevrijden.
Overgave. Niet passief, maar juist door heel actief aanwezig te zijn bij dat wat zich aandient. IN MIJN LICHAAM. Erop te focussen, zonder het te willen veranderen. Het is een van de belangrijkste dingen die ik mijn cliënten ook leer in een traject. Nu hoor ik mezelf soms met een vriendelijke glimlach tegen iemand zeggen “voel het maar”. En herken ik die wat wilde blik tegenover me, terwijl ik mijn stoel voor de zekerheid toch even een stukje naar achteren schuif.
Vriendelijker werkt ook
Maar het is altijd goed nieuws als iemand op dat punt komt. Want hoe groter de pijn en hoe minder vluchtroutes, hoe groter de kans om er doorheen te werken. En te ontdekken wie je echt bent, aan de andere kant daarvan. Voor mij was het ooit nodig om, alleen in India na een heftige breuk met mijn ex, mee te doen aan een van de meest extreme vormen van meditatie die er bestaat. Zonder dat ik daarvoor ook maar één dag had gemediteerd, maar zo was ik toen: “als ik iets doe, dan gelijk maar goed”.
Tegenwoordig ben ik wat vriendelijker voor mezelf, gelukkig. En hopelijk ben jij wat verstandiger, of toch in ieder geval wat wijzer na het lezen van deze blog. Want wat ik je wil meegeven is dit: stop met vechten. Focus op wat er bij jou, van binnen, gebeurd. DAAR zit de echte uitweg uit deze lockdown. Maak je niet afhankelijk van de omstandigheden, maar leer hoe je echt aanwezig kunt zijn. Bij jezelf, bij wat je voelt en bij wat DAT nodig heeft.
Lieve groet, Selena