De scene: ik zit samen met mijn schoonvader in de auto. We zijn onderweg om een bank op te halen en al pratend komt het gesprek op de vakantie. Waarin wij iets gaan doen wat hij eigenlijk heel eng vindt, maar die angst komt er uit in de vorm van oordelen. Verbaal vliegen die me om de oren, maar ook de emotie in de auto is tastbaar. Terwijl we op de snelweg rijden (en ik dus nergens heen kan) voel ik mij lijf aanspannen, ogen heen en weer schieten en al mijn energie omhoog stijgen. Tegenargumenten schieten door mijn hoofd, terwijl ik mijn kaken voel verkrampen. Vluchten kan niet, vechten wil ik niet en bevriezen is niet echt mijn ding. Dus wat nu?
Vroeger zou ik het op rationeel niveau hebben uitgevochten. De discussie aangaan, haarfijn beargumenteren dat we er echt wel goed over hebben nagedacht, de risico’s wel meevallen enzovoorts. Kortom, ik zou hem hebben proberen te overtuigen van mijn gelijk. Maar dat is niet waar dit eigenijk over gaat. Bovendien zou ik daarmee al mijn aandacht richten op hém, terwijl mijn hele lijf me laat voelen dat het nodig is om aandacht op mezelf te richten. Want IK voel nu stress, en die heeft iets nodig. Van mij.
Ik bijt mijn tong af, haal een paar keer diep adem, richt mijn aandacht op buik en borst en vertel hem dan wat zijn reactie met mij doet. Dat de woorden die hij kiest ervoor zorgen dat ik me veroordeelt en afgewezen voel, waardoor ik zo ver mogelijk bij hem uit de buurt wil. Dat ik voel dat ik terugtrek en afhaak en bijna uit een nog rijdende auto zou stappen. Hij schrikt, en er volgt een goed gesprek over wat er nou precies bij ieder van ons aan de hand is. Maar de stress zit er bij ons beiden nog goed in en ik bedenk dat het autorijden onder deze omstandigheden ook niet helemaal verantwoord is. Wat bevestigd wordt als mijn schoonvader bij onze bestemming aangekomen ook niet helemaal netjes inparkeert en nog net geen paaltje meepakt.
Maar nu komt het belangrijkste. Terwijl hij naar binnen loopt om een bank te gaan tillen, heb ik een paar minuten voor mezelf. Ik ben ondertussen uitgestapt en sta op de stoep van een drukke straat. Zonder erbij na te denken geef ik gehoor aan wat mijn lichaam zo overduidelijk aangeeft: schudden. De trilling komt uit mijn tenen en mijn hele lijf doet mee. Hoofd, armen, buik….alles gaat op en neer. En ik maak er nog geluid bij ook: AHHHHHHH……….! Pas als ik stop en om me heen kijk bedenk ik me dat dit er wat vreemd moet hebben uitgezien. Ik zie ook wel een paar omgedraaide hoofden, maar ik voel me zoveel beter dat het me niks kan schelen. Ik kan weer ademen, voel ruimte in mijn borstkas en ook dat ik doodmoe ben (god wat kost stress toch veel energie).
(Leuk weetje: dit is precies wat eenden doen als ze ruzie hebben. Ze schudden even flink met de veren en zijn direct van hun stress verlost. Vrolijk zwemmen ze weer verder, alsof er niks gebeurd is.)
Als mijn schoonvader weer naar buiten komt en de bank in de aanhanger heeft getild, loop ik naar hem toe om een knuffel te geven. Dat doen we dus nooit, mijn schoonvader en ik. Maar nu voel ik de ruimte en komt het echt uit mezelf. “Dat was even heftig he”, zeg ik. En ik voel dat hij nog strak staat, maar wel blij is met de toenadering. Zelf voel ik me stevig, rustig en vrij.
De moraal van dit verhaal? Dat je lichaam altijd aangeeft wat er nodig is (en daarin meestal wijzer is dan je hoofd). En dat als je leert om die signalen niet alleen te voelen maar ook te VOLGEN, je in staat bent om jezelf precies te geven wat je nodig hebt in ieder moment. De rust, ruimte en het vertrouwen dat dát geeft is het meer dan waard om af en toe voor schut te staan. We moeten alleen vaak door hele lagen conditionering heen voor we dat kunnen, en beetje bij beetje het contact met ons lichaam weer herstellen. Dat gaat niet vanzelf, maar is absoluut de moeite waard.
Dus, de volgende keer dat je ruzie hebt of stress ervaart: probeer het eens! Gelijk midden op een drukke straat hoeft niet, je woonkamer mag ook, maar schud als een eend. Je zult zien dat je je daarna een stuk beter voelt.
Groet,
Selena