Er is geen ontkomen aan: er gaat weer vanalles rond.
Zo heb ik vorige week vier nachten achter elkaar doorgebracht met overgevende kinderen, ontelbare zakdoeken en diverse blauwe plekken veroorzaakt door slapende armen en benen. En daarna ging ik -natuurlijk- zelf onderuit.
Oh joy đ.
Maar het deed me wel iets beseffen. En voordat ik je vertel wat dat is, eerst even een korte bespiegeling op ons moderne leven.
Want misschien herken je wel dat gevoel van constant âaanâ staan. En dat zit hem niet alleen in de bekende to-do lijstjes die nooit af komen; het komt ook door alle prikkels waar we tegenwoordig aan zijn blootgesteld.
Ik hoorde laatst in een podcast dat de hoeveel prikkels die we nu op 1 dag te verwerken krijgen, hetzelfde is als wat iemand die in de Middeleeuwen leefde op zijn hele léven te verwerken kreeg. Even daargelaten of dat wellicht een beetje overdreven is; het is in ieder geval VEEL.
En dat doet dus iets met je. Kan niet anders.
Maar wat? In ieder geval zorgt het ervoor dat velen van ons voornamelijk in het hoofd gaan leven. Dat is namelijk een begrijpelijke (en effectieve) manier om alles nog een beetje te kunnen managen. Want als je werkelijk zou vĂłelen hoe het voor je is (wat al die prikkels en to-do lijstjes met je doen)…..dan zou het nog weleens moeilijk kunnen worden om op de oude voet te blijven functioneren.
Dat weet je onderbewuste ook wel. En dus blijven we gewoon maar doorgaan, omdat het nu eenmaal âmoetâ. Van onszelf, of omdat anderen dat verwachten.
Met als effect een bijna constant gevoel van vermoeidheid. Tegenwoordig is het bijna raar om nĂet moe te zijn, want dan heb je vast te weinig gedaan. Het is een soort culturele norm om dingen gedaan te krijgen, ânuttigâ bezig te zijn en bovendien krijgen we zelf ook op een bepaalde manier voldoening uit vinkjes te kunnen aftikken op die to-do lijst.
Maar ten koste van wat eigenlijk?
In de eerste plaats onze gezondheid. Ik vertel je waarschijnlijk niets nieuws als ik zeg dat voldoende rust en ontspanning belangrijk is voor (onder andere) je immuunsysteem. Dat weten we allemaal wel, maar ja: hoe dan?
Als moeder van twee jonge kinderen, een eigen praktijk en een verbouwing die nog steeds niet af is moet ik bekennen dat het mij de afgelopen maanden ook onvoldoende is gelukt om rust in te bouwen.
Gelukkig is daar dan nog dat lijf dat vanzelf gaat protesteren als het echt te gortig wordt. En die vier slapeloze nachten waren de genadeklap, waarna ik gedwongen was om dagen achter elkaar letterlijk plat te liggen.
Dat is dus eigenlijk wel te laat. Want niet alleen zit ik er niet op te wachten om ziek te worden: als ik heel eerlijk ben heeft de drukte van afgelopen weken er ook voor gezorgd dat ik minder heb kunnen genieten van alles. Tuurlijk, bij momenten wel, maar mijn dagen zijn toch vooral voorbij gevlogen in een waas van activiteit. En ja, ik heb veel gedaan gekregen.
Maar als mijn dochter kwam vragen of ik samen wilde spelen, was mijn antwoord vaker ânu even nietâ dan âjaâ. Een afspraak met een vriendin in plannen moest een maand van tevoren â en werd dan ook vaak afgezegd omdat er iets tussen kwam. En mijn man die heb ik wel gezien maar echt samen iets leuks doen: mwah.
En werk? Daar krijg ik altijd energie van, omdat het echt voelt als mijn raison dâĂȘtre. Als ik iemand begeleid dan ben ik er helemaal en ik geniet er altijd van. Maar ik weet ook: ik had nog veel meer gekund. Er zijn zoveel gave dingen die ik nog zou willen beginnen, maar waar ik niet toe kom…..gewoon vanwege een gebrek aan energie. Omdat ik te lang, te veel tegelijk heb willen doen. De bekende ballen in de lucht hoog houden â zonder ECHT te voelen wat mijn lichaam me aangaf.
Ja, dat gebeurd mij dus ook nog.
En dat brengt me bij het inzicht wat ik met je wilde delen. Eigenlijk is het meer iets wat ik me herinnerde, van zoân 20 jaar geleden toen ik als studente culturele antropologie bij de Mapuche indianen in Chili mijn afstudeeronderzoek aan het doen was. En dat is: als mens hangt onze gezondheid af van onze relatie met de natuur â in de breedste zin van het woord.
De Mapuche zien ziekte en gezondheid als een rechtstreekse functie van onze relatie met onze omgeving â het ecosysteem waarin we leven maar waar we ook zelf deel van uitmaken. Is die relatie in balans dan zijn we gezond. Is er ergens in het systeem een disbalans, dan uit zich dat als ziekte (mentaal, emotioneel of spiritueel). Zij kijken niet alleen naar wat er âmisâ is met het lichaam maar ook naar waar iemand woont, hoe de sociale relaties zijn, voeding en âhier komt ie- het evenwicht tussen activiteit en rust.
Bovendien zien ze de mens niet als losstaand van de natuur, maar als onderdeel daarvan. En hierin zit een belangrijke les. Want als we wat meer mee zouden gaan met het ritme van de natuur, en daarmee dus ook ons eigen natuurlijke ritme, dan zou dat al een heleboel ellende voorkomen.
Maar hoe doe je dat dan, in het hectische moderne leven?
Ik voel een nieuwe aflevering van de podcast serie âLief zijn voor jezelf- in de praktijkâ opkomen, want deze blog is al veel te lang gewordenđ . Maar wat ik je nu vast mee wil meegeven is dit:
De herfst is eigenlijk een tijd voor diepe rust. Om los te laten, terug te blikken en achterover te leunen. Zodat je met een goede gezondheid en minder bagage de wintermaanden tegemoet kunt treden, in harmonie met jezelf đđș.
Vind je dat lastig om voor elkaar te krijgen in het dagelijkse? Snap ik. En het gaat een stuk makkelijker als je het niet alleen hoeft te doen. Daarom wil je van harte uitnodigen om een keer te komen kijken bij de (gratis) Bijtankavonden die ik organiseer. Wil je daar meer over weten? Mail me dan op selena@selenavanapeldoorn.nl en ik vertel je er meer over.
En wil je echt even stilstaan bij jezelf en wat JIJ nodig hebt om je weer goed te voelen? Dan is een gratis persoonlijke sessie wellicht iets voor jou.Â
Warme groet,
Selena
0620057245