Naar adem snakkend en met één hand aan een touw boven mijn hoofd, kijk ik naar beneden. Tussen het gevlochten touw en het bladerdek door zie ik ergens ver onder me de grond. Nog een paar stappen naar het plateau, waar mijn oudste dochter al ongeduldig staat te wachten.
Met een laatste krachtsinspanning til ik de jongste omhoog, die bij de aanblik van de lange glijbaan gelijk roept “nee mama, dat wil ik niehiehieeeeeeeet!”. Wist ik wel. Maar ja, ze móest en zou mee.
Dus ik weer vier touwtunnels naar beneden, deze keer met een paar beentjes om mijn middel geklemd en een paar handen om mijn keel (“lieverd, hou mama eens bij de schouders vast, zo kan ik niet ademen”).
Eenmaal veilig op de grond is daar een hele boze, huilende 6 jarige. Want ik had beloofd dat ik met haar mee zou gaan van de glijbaan. En dit is niet de eerste teleurstelling die ze die dag te verwerken had. In tegenstelling tot 35 jaar geleden (toen ik in de Apenheul was en waarvan ze foto’s had gezien), zaten de doodskopaapjes nu namelijk achter tralies- in plaats van op haar hoofd.
Bovendien hadden we een half uur gelopen om op de bewuste speeltuin te komen, mocht ze geen ijsje als lunch en hadden mijn ouders (die mee waren) net gezegd dat ze eerder naar huis gingen omdat ze moe waren.
Ik snapte het dus wel, dat ze helemaal los ging. Flink stampvoetend en met de tranen over de wangen rollende gilde ze “maar mama, je had het belóófd!!!”.
Bijna ging ik het uitleggen. Dat ik haar zusje niet alleen naar beneden kon laten klimmen, dat ik echt te groot was voor die krappe buis en dat ik wel snapte dat ze teleurgesteld was maar dat er toch ook andere leuke dingen waren die we konden doen?
Zou jij dat ook doen? Ja toch?
Want zo gaat dat. Vooral als er gevoelens zijn die we als minder prettig ervaren. Met de beste bedoelingen gaan we dan -onbewust- totaal over de beleving van onze kinderen heen. Vertellen we ze dat ze niet teleurgesteld/boos/verdrietig/bang hoeven te zijn, want….. En dat is hoe ze leren hun gevoel te onderdrukken. Binnen te houden. Of zichzelf er de schuld van te geven.
Precies zoals dat ook met ons zelf is gebeurd. Want wie had er ouders die echt ruimte konden geven aan frustratie? Die aanwezig konden zijn bij alle emoties die je had, zonder op te willen lossen of weg te wuiven? Dat bedoel ik. En dat ligt er niet aan dat je ouders niet van je zouden houden of het ‘fout’ hebben gedaan. Ze wisten gewoon niet beter.
Maar ondertussen stond jij er wel alleen voor met al die intense gevoelens. Dus wat er dan gebeurd is dat je leert om vooral in je hoofd te gaan leven. En met dat hoofd gaat proberen om je emoties te managen. Wat niet alleen heel vermoeiend en verwarrend is, maar ook uiteindelijk niet werkt. En dat laat je lichaam je dan vanzelf wel een keer weten, met allerlei pijntjes en – als je maar lang genoeg doorgaat – een burn out.
Herkenbaar?
Wat nodig is, is dus dat je leert hoe je wérkelijk bij alles wat je voelt aanwezig kunt zijn. Daar ruimte aan kunt bieden, zonder erin weg te zinken. Want alleen zo krijg je toegang tot wat dat lijf je allemaal te vertellen heeft – en kun je meer gaan leven vanuit ontspanning en vertrouwen, in plaats van constant hard je best doen. Pijn, ongemak en teleurstelling horen nou eenmaal bij het leven en echte vrijheid ligt in het leren surfen op de golven van AL je emoties.
En kun je allemaal wel weten, maar zie daar nog maar eens aan te denken in the heat of the moment. Toevallig lukte me dat die middag op de Apenheul. Ik keek naar mijn intens boze en verdrietige dochter, slikte alle uitleg in en zei: “Zo, wat ben jíj boos zeg.”
“Jahahaaaaaa…….”, zei ze met hangende schoudertjes en trillende onderlip. In mijn hoofd was ergens een stem die riep dat het mijn schuld was. En achter me hoorde ik mijn moeder tegen mijn vader (die er niks van snapte, al dat gedoe) zeggen “ja, ze had het beloofd….”.
Maar dat was achtergrondruis. Ik trok haar op mijn schoot en zei: “Het is ook stom. En je moest ook al zo ver lopen. En je kon geen aapjes aanraken.” Haar lichaam begon nog meer te schokken en met diepe snikken vertelde ze hoe dat voor haar was. En ik hield mijn mond.
Vervolgens sprong ze van schoot en liep met nieuwe energie richting het volgende apenverblijf.
Et voilá. Zo simpel kan het zijn. Wat heel makkelijk had kunnen ontaarden in zwaar drama, gevoelens van schuld (van mij) en eenzaamheid (van haar) was een moment van verbinding geworden. En daarna kon ze weer vrolijk verder. Want emoties willen niet opgelost, uitgelegd of onder het tapijt geschoven worden. Ze willen gezien worden. Gevoeld worden. Ruimte krijgen.
Maar hoe doe je dat dan? Tja, je kunt dat pas voor je kinderen doen als je het eerst en vooral voor jezelf kunt. Als die innerlijke zweep er niet meer overheen gaat zodra je iets ‘fout’ doet, maar dat ook die achtergrondruis wordt. Als je in staat bent om jezelf te zien, mildheid te voelen en niet meer zo triggert op wat anderen vinden.
En dan nog lukt het lang niet altijd. Want een paar uur later stapten we in de auto voor de rit van 1,5 uur naar huis, en toen we de snelweg opreden bleek dat de dvd schermpjes kapot waren……Chaos en gegil op de achterbank- gevolgd door geschreeuw van mij. Ik had het niet meer in me. Niks geen verbinding en begrip maar gewoon-doen-wat-ik-zeg. NU.
Tja. Niks menselijks is mij vreemd. Maar ik straf mezelf daar niet meer voor af. Wel is het een teken dat ik dus echt toe ben aan vakantie. En die neem ik dan ook. We gaan 4 weken kamperen in de bergen van Slovenië en in de volgende blog ga je lezen of dat ook echt zo leuk was als ik nu denk 🙂.
Ik wens je een hele fijne zomer waarin je ook echt wat bijkomt van alles…..of je nou thuis blijft, ook gaat kamperen of een pretpark moet overleven. Het goede nieuws is dat je in ieder geval niks hoeft op te lossen: voelen is genoeg.
Lieve groet,
Selena
PS: veel vrije tijd en zin in inspiratie? Ik ken nog een goede podcast die je zou kunnen luisteren 🙂…