Het was warm. Airconditioning hadden we niet, en dus stonden de autodeuren open terwijl mijn vader paniekerig weer uitstapte om nog een laatste keer thuis naar het toilet te gaan.
De dagen voor zo’n reis waren op z’n zachts gezegd nogal gespannen. Hij werd een steeds strakker staande stressbom waar je maar beter niks tegen kon zeggen, want hij had het druk. Mijn moeder drentelde er dan wat nerveus omheen en pakte vooral veel eten in.
Iedere eventualiteit moest worden ondervangen, elke stop perfect getimed (bij een goedkoop benzinestation) en ook het weer moest tot in de puntjes worden voorspeld.
Iedere afwijking van het plan werd afgestraft met gevloek en gemopper; op de buitenwereld, die zich soms volstrekt onlogisch gedroeg. Buikpijn kreeg hij ervan.
Er was ook nog geen Google Maps, dus iemand moest de kaart lezen. Maar omdat je kop eraf werd gebeten als je daar een fout bij maakte, weigerde mijn moeder deze blijde taak.
En dus zat ik op de voorstoel, gespannen te turen naar de borden langs de weg en de lijntjes op mijn schoot. Trots op de verantwoordelijkheid en de plek naast papa. Maar -onbewust- ook angstig en gespannen.
Want zo leuk was het niet. Ja, wel als ik een afslag goed en vooral ook op tijd had aangekondigd. Als ik anticipeerde, kon waarschuwen, juiste inschattingen maakte. Dan klonk er goedkeuring in zijn stem.
Maar miste ik iets, dan volgde de vernietiging.
Wat controle je brengt – en kost
En dus leerde ik om vooruit te denken. Te anticiperen op alles wat er mis kan gaan. Hard mijn best te doen. En oh ja; dat fouten maken geen optie is.
Levenslessen die echt wel heel handig zijn. Zo haalde ik studies moeiteloos, overkwam mij niks toen ik zeven maanden alleen door India zwierf en komen mijn kinderen -bijna- nooit te laat op school.
Minder handig is het als je ook nog waarde hecht aan kunnen genieten van dingen. Aan verbinding ervaren met anderen. Of blij zijn met jezelf.
Want steeds maar bezig zijn met wat er allemaal nog moet, haalt je weg uit het Nu; de enige plek waar genieten mogelijk is. En anderen werken niet altijd mee aan je planning. Soms vinden ze die zelfs irritant – vraag maar aan mijn man 
.
Maar het meest pijnlijke is die kritische innerlijke stem, voor wie het nooit goed genoeg is. Die altijd zegt dat het aan mij ligt als er dingen mis gaan of relaties worden verbroken. Want dan ben ik op de een of andere manier tekortgeschoten.
Auch.
Meer kunnen ontspannen en genieten
Tja, dit gebeurd er als je niet op de juiste plek terecht komt. Als meisje zat ik naast papa, op de plek van mijn moeder. Ik zou hem wel helpen.
En als volwassene heb ik me heel lang meer op mijn gemak gevoeld bij mannen. Ik kan heel goed meekomen in het cognitieve, op prestatie gerichte denken en hou van duidelijk en direct. Vrouwen vond ik vooral ingewikkeld en onbetrouwbaar – ik probeerde er wel bij te horen, maar kreeg vaker wel dan niet de deksel op mijn neus.
Kortom; ik ben een typisch voorbeeld van iemand met een moederwond. En heb me van daaruit vastgeklampt aan papa – en de mannenwereld dus. Hard werken, slim zijn, presteren.
Dat heeft me veel opgeleverd. Maar het is nogal vermoeiend – en ook wel alleen.
Verbinden met vrouwen
En ik ben zo dankbaar dat het inmiddels heel anders voelt. Want nu kan ik vanuit ontspanning en flow doen wat ik het liefste doe. Ben ik mild voor mezelf als er dingen niet lukken. Zie ik helder in relaties wat mijn aandeel is en wat van de ander – en dat dat niks over mij zegt.
Ik voel me gedragen in alles wat het Leven naar me toe brengt – en dan zorgt voor een diepe innerlijke ontspanning. Vertrouwen. En ook heel veel meer energie, omdat ik niet meer zo nodig alles hoef te controleren.
Tegenwoordig kan ik samenwerken (oh wonder!), dingen echt aan mijn man over laten (zo fijn!) en tijd vrijmaken voor een plons in het meer als ik daar behoefte aan heb.
Wil jij dat ook?
Snap ik. Want het is HEERLIJK.
En wat daarvoor nodig is, is om je weer te gaan verbinden met vrouwen. Om die moederwond te helen en zo weer toegang te krijgen tot alle kwaliteiten die met het vrouwelijke zijn verbonden. Zoals moeiteloosheid, ontvangen, overgave, verbinding, creatie en levenslust.
‘Hoe dan?’, hoor ik je vragen.
Nou, ik heb goed nieuws, want in het najaar staan er twee ontzettend gave dingen op het programma die precies hierover gaan.
Op zondag 29 september van 10:00 tot 16:30 is de workshop ‘VOLUIT LEVEN; van inhouden naar tevoorschijn komen’, waarin je kunt ervaren hoe is is als je helemaal welkom bent bij andere vrouwen. Met alles wat er in je leeft; je vuur en je verlangens, je hard en je zacht, je kracht en je kwetsbaarheid.
En ben je toe aan een deep dive in jezelf en deze thematiek? Dan is er op 29 & 30 november de mini-retreat ‘Zacht voor jezelf, verbonden met vrouwen; van struggle naar moeiteloosheid’. Samen met mijn co-trainster Gertrud van Beekveld nam ik recent een podcastaflevering op die helemaal gaat over die route naar meer moeiteloosheid. Luisteren? Dat doe je hier.
Zo. Dan ga ik nu de laptop dichtklappen en op de massagetafel van mijn buurvrouw kruipen. Heb je soms gewoon even nodig, die zelfzorg.
Warme groet,
Selena